ریل زندگی...

جستجوي هيجان سوار قطار هوايي ميشوند

اما به محض به حركت در امدن ان التماس ميكنند بايستد.

مگر دنبال هيجان و خطر نيستند؟

پس بايد تا اخر سر تصميم خود بمانند..

تنها سوار قطار شدن كافي نيست.

از امروز هر زمان دچار افسرگي شوم خودم

را قطار هوايي تصور ميكنم. چه احساسي دارم؟

احساس زنداني بودن

ترس از حركات و سرعت سرسام اور قطار در سر پيچ ها.

تهوع و اشتياق براي پياده شدن ...

اما اگر ايمان دارم ريلها راه زندگي و سرنوشتم هستند و خدا قطار را

ميراند،افسردگي تبديل به هيجان ميشود.

يك بازي مطمئن كه تا رسيدن به مقصد

ميتوان از آن لذت برد و فرياد هاي شاد كشيد....