1

در روزگاران پیشین، شغلی بنام خوشه ‌چینی وجود داشت.

آنها که دست شان تنگ بود و خرمن و مزرعه ای نداشتند،

پشت سر دِروگر ها راه میرفتند و خوشه های جامانده را از زمین بر میداشتند

و گاها صاحب مزرعه به دروگران دستور میداد که شلخته درو کنند تا چیزی هم گیر خوشه چین ها بیاید.

حافظ نيز در شعرى چنين میفرماید : 

ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

دستفروشان «خوشه چین» های روزگار ما هستند،

آنهايى که در این هوای سرد چشم دارند به اینکه از جیب ما «اسکناسی» بیرون بیاید و چیزی از بساط مختصرشان بخریم.

گاهی لازم است شلخته درو کنیم و شلخته خرج کنیم ...